Appie en opa gaan naar de bakker.
Op straat komen ze een jongetje tegen. Hij heeft een bruine huid; veel bruiner dan Appie.
‘Hoe komt dat jongetje zo bruin?’ vraagt Appie. ‘Komt dat door de zon?’
‘Nee, hij is bruin geboren,’ zegt opa. ‘Je hebt witte mensen en bruine mensen. En wat kleuren ertussen in.’
‘En ik?’ vraagt Appie.
‘Jij bent wit geboren.’
Appie kijkt naar zijn armen. De onderkant is wit, maar de bovenkant is lichtbruin met hier en daar een sproetje. Alleen mijn billen zijn nog helemaal wit, denkt Appie, want die komen nooit in de zon.
Ze gaan de bakkerswinkel in.

‘Mag ik een heel bruin en een halfje wit, alstublieft?’ vraagt opa.
‘Dat is grappig,’ zegt Appie. ‘Brood is ook bruin of wit. Of met sproeten.’
‘Met sproeten?’ Opa kijkt in de mandjes met brood.
‘Ja.’ Appie wijst naar een wit bolletje met bruine zaadjes. Die zaadjes lijken net sproeten.
‘Je hebt gelijk,’ zegt opa. ‘En twee bolletjes met sproeten, alstublieft.’